Noč srebnym palcam cicha vodzić
pa stromkich pnioch hatyckich viežaŭ,
i topić freski ŭ biełym lodzie,
i vokny blaskam biełym reža...
Staju ŭ tumannym srebry nočy...
Za mnoju horad prazaičny,
niaspynny horad pluščyć vočy –
kruhi łichtarniaŭ elektryčnych,
ciažaram koł zialeznych kryšyć
śłizki asfalt, dzikija bruki,
i śnić ab miesiacy i cišy
pad chrypły chor miastovych hukaŭ...
Hałosić radyjo ŭ kaviarni,
niastrojna jenčać klaksafony,
kłubicca zmrok husty i parny,
mihcić reklamaŭ pył čyrvony,
u niežyvym neonnym blesku
płyvuć sylvetki samachodaŭ,
u zmročnych vułak pieraleskach
šukajuć drobnaje pryhody...
A noč... Noč srebnym palcam vodzić
pa stromkich pnioch hatyckich viežaŭ,
noč topić freski ŭ biełym lodzie,
vitražy blaskam biełym reža.
Noč ciahnie miesiačnyja źziańni,
splataje ŭ most chistki, uźlotny,
kab im zavieści ŭ nieba siańnia
natchnienna vyciahnieny hotyk...
Vilnia, 1935
|
|
